Küçük çıplak ayakları vardı sevgimin, çimlere basmayı, denizin tuzunu hissetmeyi severdi çıplak ayaklarında. Ufak kırılgan elleri vardı sevgimin…. Dokunmayı, hissetmeyi severdi duygulara ve yüzü hep güneşe bakardı, benim sevgim arsızdı küçük bir çocuğun oyuncak ya da dondurma hırsı gibi sevgi arsızıydı ne kadar alırsa o kadar verirdi. Bir gün kırıldı!…….
Küçük ayakları üşüdü, elleri dokunmaz oldu yüzünü gölgeye çevirdi almadan vermişti. Ve hiç geri dönmemişti verdiği………….
Hep düşünmüş düşünmüştü nerde hata yaptım karşılığı olmalımıydı sevginin?…. Tabiki olmalıydı sevgi bu paylaşılmalıydı ama birde (SEN ELMAYI SEVİYORSUN DİYE ELMANIN SENİ SEVMESİ GEREKMEZ) bunuda düşünüyordu belkide burda hata yapmıştı ………
Ve küçük elleri Tanrı’yı aradı dokunamıyordu ama onu çok seviyordu o olmasa bu elleri olurmuydu?
Ona dokunmaktansa hissetmek daha iyiydi ama sevgi dünyada çok maddeseldi ve dokunmadan asla hissedemezdin….. Sevgimin küçük beyni karışmış algılayamıyordu, peki ne yapmalıydı?… Ne yapmalıydı da daha az acımalıydı canı?… Düşünüyordu, zaten kırıldığından beri hep düşünüyordu!…….
Sevgimin elleri karar verdi,yine dokunacak,yine hissedecekti almasına gerek yoktu sevgi verdikçe çoğalırdı, sevgimin ayakları yine çıplak ve haşarıydı toprak, çimen, deniz neye basarsa onun çoşkusunu hissediyordu ve sevgimin yüzü hep sana bakıyordu güneşten sonra sadece sana beni seven herkese ne kadar mutlu bakarsam o kadar mutluluk alarak
BİLİRSİN BEN NEREYE GİTSEM
YANLIZLIĞIMIN BAŞKENTİ ORASI!…
İlk yorum yapan olun