Gecelerim

Gecelerim, benim en sadık dostlarım olmuştur. En zor zamanlarımda sığındığım sıcacık bir kucaktır gecelerim. Yalnızlığımı paylaştığım, Hayallerimi istediğim gibi kurduğum gecelerim. Bazen gecelerce süren bir roman veya bir film içinde olurdum. Binbir gece masalları gibi sürer gider. Bu dizilerde yakışıklı bir delikanlı olur, en güzel aşkları yaşardım Sevdiğim insanlar hayal dizilerimde rol alırlar. Hayallerimde hep dürüst insan olurdum. Normal yaşamımda olamayacak kadar dürüst. Masum insanlar için, sevdikleri için, ülkesi için normal yaşamda yapamayacağımız özverileri yapardım. Acılar çekerdim onlar için. Bazen bulunduğu koşullar nedeniyle yasa dışı yollarla para kazanan bir çetenin başında olurdum. Fidye almak için kaçırdığımız güzel bir kıza aşık olunca çeteme ihanet eder ve kısa bir dönem için girdiğim bataktan çıkmaya çalışırdım. Kendi çetemden kaçırmak istediğim kız beni sevmez veya öyle olmak zorundadır. Ama bir yılana minnettar kalırım. Çünkü kırsal bir alanda çeteden kaçmaya çalışırken gördüğü bir yılan üzerine çığlık çığlığa boynuma sarılır. Bana en büyük iyiliği yapmış olan bu güzel ve masum hayvanın rahatını bozmamak için kıvrılmış yattığı alanın açığından geçerdik. Bir de dönüp bakardım hayran hayran o güzel hayvana ve yanımdaki güzel kıza. Bazen birbirini çok seven iki sevgiliden biri olurdum. Böyle sevgiler yaşardım gecelerimde.

Kadir TOZLU

Sevmek…Ne soyut bir kavram,ne kadar uçsuz bucaksız.Sadece kalp atışlarında hissediyorsun…Onu görünce yüreğinin ağzına gelmesi,boğazında düğümlenen bir şeyler,özlemin dayanılmaz acısı,içindeki kargaşa,bazen mutluluğun en yüksek zirvesi,bazen de umutsuzluğun…Sevincin,hüznün,ağlaman,gülmen…Sevmek;yüzündeki tebessüm…Sevmek;gözlerindeki acı…
Sevmek;çaresizliğin…Dokunmak isteyip de dokunamamak,kavuşmak isteyip de kavuşamamak…Sevmek;”seviyorum be,var mı diyeceğiniz” diye bağırmak isteyip de bağıramamak.Susmak…Susmak…Susmak…Nereye kadar?
Ahh!!!Bir cevabını bulsam bu “nereye kadar”ların.Siyahlarım pembe olacak,mavi olacak o zaman.Gökyüzünde özgür bir güvercin misali kanat çırpacağım.Kimse kanatlarımı kopartamayacak,kimse engel olamayacak bana.Sadece kollarını açmış bekleyenim “gel” diyecek ve ben ona doğru uçacağım…
Her an kalbimde kanat çırpan kuşlarla ve yüzümde bir tebessümle seni düşünüyorum. Yaşamadığım,tatmadığım duygular bunlar.Sanki,yıllarca görmediği yavrusuna kavuşmuş bir annenin çığlığı gibi,kafese kapatılmış bir aslanın özgürlüğe kavuşması gibi,gökyüzünde kanat çırpmak,fırtınaya karşı yüzmek gibi.Düşündüğüm her şey sen gibi…Ruhum da sen,beynim de sen,kalbim de sen…Her şey sen..!!!
Yaşıyorum sanıyordum yıkıla kalka.Bazen acı,bazen sevinç hayat gelip geçiyor du.Meğer yaşamamışım.Hep yarımmışım.Seni yolladılar bana dağların doruklarından,yemyeşil uçsuz bucaksız ormanların en kuytu köşelerinden.Hiç bulamayacağım,ulaşamayacağım o tertemiz sevgini gönderdiler bana.Kalbim yarısına kavuştu,ruhumda: Bütün bir insan oldum artık.İçimde çağlayanlar coştu…Yaşamak buymuş demek.Ben hiç yaşamamışım ki,senden öncesi yokmuş ki…
Bir gün gitsen bile ziyanı yok.Bir ömre bedel yaşadım ben seninle.Sana kavuşmadan ölsem bile fark etmez,ruhum yine seninle:O ruh ki;sen olmuş,senin gibi düşünüyor,senin gibi yiyor,senin gibi konuşuyor…Sensizlik acı vermiyor artık bana.Zaten ben,sen olmuşum Bir tanem…Ellerim senin ellerin,gözlerim senin gözlerin,kalbim senin kalbin…
Hani diyordun ya “sevgini söylemekten korkuyor musun?”. Hayır…Korkmuyorum..Ben,senim çünkü..!!!

Hüzün Çöktü Artık Gözlerime
Bir Çocuk Ağlıyor Sürekli Düşlerimde
Bir Acı Bir Yitirmişlik Her Sözümde
Gel Yoksa Bitecek Bu Ömür Senle

Gecelerim Gündüz Oldu
Diktiğim Gül Sensizlikten Soldu
Gözlerim Sensizlikler Denizinde Boğuldu
Gel Yoksa Bitecek Bu Ömür Senle

Baharlarım Sensiz Kış Oldu
Gözlerime Kanlı Yaşlar Doldu
Bu Eller Sensiz Üşür Oldu
Gel Yoksa Bitecek Bu Ömür Senle

Gülen Yüzler Gülmez Oldu
Sevgiler Bir Günde Soldu
Ölüm Yüreğime Doldu
Gel Yoksa Bitecek Bu Ömür Senle

Erhan Agan